نگاهش به خانه‏اى می ‏ماند که در هر گوشه آن چراغى روشن است. گویى در حال کشف رازى یا حل معمایى بود. نه گوسفندان و نه ماه و خورشید و ستارگان، جایى در قلب شیفته او نداشتند. آن جا جز خدا نبود و خدا در آن جا بیش از همه جا بود.

گوسفندان می ‏رفتند و می آمدند و ابراهیم از اندیشه پروردگار خود بیرون نمی آمد. ناگهان صدایى شنید؛ صدایى که او سالیان دراز در آرزوى شنیدن آن از زبان قوم خود بود. اما آنان جز بت و بت پرستى هنرى نداشتند. آن صدا، نام معشوق ابراهیم را به گوش او می رساند.

- یا قدوس! (اى خداک پاک و بى‏عیب و نقص)

ابراهیم از خود بیخود شد و لذت شنیدن آن نام دل‏انگیز، هوش از سر او برد. چون به هوش آمد، مردى را دید که بر صخره بلندى ایستاده است. گفت: اى بنده خدا! اگر یک بار دیگر، همان نام را بر زبان آرى، دسته ‏اى از گوسفندانم را به تو می ‏دهم. همان دم، صداى یا قدوس دوباره در کوه و دشت پیچید. ابراهیم در لذتى دوباره و بی پایان، غرق شد. شوق شنیدن نام دوست، در او چنان اثر کرد که جز شنیدن دوباره و چند باره اندیشه‏ اى نداشت.

- دوباره بگو، تا دسته‏اى دیگر از گوسفندانم را نثار تو کنم.

- یا قدوس!

- باز هم بگو!

- یا قدوس!

عاشق واقعی کسی است که برای محبوب بیقرار باشد و اما و اگری در کارش نباشد و برای او جان افشانی کند حتی برای شنیدن نامش.

دیگر براى ابراهیم، گوسفندى، باقى نمانده بود؛ اما جانش همچنان خواستار شنیدن نام مبارک خداوند، بود. ناگهان چشمش بر سگ گله افتاد و قلاده زرینى که بر گردن او بود. دوباره به شوق آمد و از گوینده ناشناس خواست که باز بگوید و عطایى دیگر بگیرد. مرد ناشناس یک بار دیگر صداى یا قدوس را روانه کوه ‏ها کرد و ابراهیم بار دیگر به وجد آمد. اکنون دیگر چیزى براى ابراهیم نمانده است تا بدهد و نام دوست خود را باز بشنود. شوق ابراهیم، پایان نپذیرفته بود، اما چیزى براى نثار کردن در بساط خود نمی ‏یافت. نگاهى به مرد ناشناس انداخت و آخرین دارایى را نیز به او پیشنهاد کرد:

اى بنده خوب خدا! یک بار دیگر آن نام دلنشین را بگوى تا جان خود را نثار تو کنم.

مرد ناشناس، تبسمى زیبا در صورت خود ظاهر کرد و نزد ابراهیم آمد. ابراهیم در انتظار شنیدن نام دوست خود بود؛ اما آن مرد، گویى سخن دیگرى با ابراهیم داشت.

من جبرئیل، فرشته مقرب خداوندم. در آسمان‏ ها سخن تو در میان بود و فرشتگان از تو می گفتند؛ تا این که همگى خداى خویش را ندا کردیم و گفتیم:

بارالها! چرا ابراهیم که بنده خاکى تو است به مقام خلیل الهى رسید و ما را این مقام نیست.

خداوند، مرا فرمان داد که به نزد تو بیایم و تو را بیازمایم. اکنون معلوم گشت که چرا تو خلیل خدا هستى؛ زیرا تو در عاشقى، به کمال رسیده ‏اى. (در قرآن کریم، ابراهیم، خلیل و دوست خدا خوانده شده است)

اى ابراهیم! گوسفندان، به کار ما نمی آیند و ما را به آنها نیازى نیست. همه آنها را به تو باز می گردانم.

ابراهیم گفت: شرط جوانمردى و در مرام آزادگان نیست که چیزى را به کسى ببخشند و سپس بازگیرند. من آنها را بخشیده ‏ام و باز پس نمی گیرم.

جبرئیل گفت: پس آنها را بر روى زمین می پراکنم، تا هر یک در هر کجاى صحرا و بیابان که می خواهد، بچرد. پس تا قیامت، هر که از این گوسفندان، شکار کند و طعام سازد و بخورد، مهمان تو است و بر سفره تو نشسته است.

چون میسر نیست ما را کام دوست
عشق بازی میکنم با نام دوست